MY MINE

ตอนที่ 1  กับคนที่ไม่อยากเจอ
           ยามเย็นของกรุงเทพมหานคร  เมฆสีดำลอยล่วงอยู่เหนือท้องฟ้า แผ่ขยายออกเป็นบริเวณกว้าง 

อย่าเพิ่งตกนะ

จบคำภาวนา ฝนก็สาดโครมลงมาเหมือนแกล้ง   หญิงสาวหัวเราะเบา  ๆให้ตนเอง  พยายามประคองมอเตอร์ไซค์แสนหนัก  และร่างกายตนเองที่เปียกชื้น ให้กลับถึงที่พักโดยเร็ว  โดยคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่าง  อยากเปลี่ยนมอเตอร์ไซด์แสนหนักนี่ซะที  หรือไม่ก็ ทำไมฉันต้องทนขับไอ้รถบั่นทอนกำลังนี้ด้วย   ซึ่งคำตอบเดียวที่ได้มา  (คิดเอง ตอบเองอะนะ)  ก็คือ     "มันเท่นี่หว่า "

อันจอดรถ แล้วดับเครื่องเมื่อถึงหน้าที่พักร้านค้าที่เคยอึกทึก  วันนี้กลับเงียบเชียบ  ม้านั่งที่เคยแออัดไปด้วยผู้คนในยามเย็น  นองไปด้วยน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา 

 เธอบิดกุญแจควงขึ้นไปบนนิ้ว เดินตรงไปในทางเดินภายในตึก ก่อนพยายามหาคีย์การ์ดในกระเป๋าที่ชุ่มน้ำ   

ร่างเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่ง  ขดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า

อันชะงัก 

เมื่อเธอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา  ตามเสียงน้ำที่หยดลงจากร่างของอัน 

ร่างนั้นเปียกโชก   แววตาใต้เรือนผมยุ่ง ๆ ดูหวาดกลัว

อันจำเธอคนนั้นได้ทันที่ที่หล่อนเงยหน้า   และเธอก็เช่นกัน  หญิงสาวผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  และส่งเสียงเรียกที่เบาจนอันเกือบไม่ได้ยิน

"อัน"

เธอพูดได้เพียงแค่นั้น  แล้วร่างของเธอก็ทรุดลง  อย่างโรยแรง

พอดีกับที่อันถลาเข้ามารับไว้ได้อย่างว่องไว 

อันประคองร่างที่สั่นน้อย ๆ ตามอุณหภูมิที่หนาวเย็น

"มาย"

อันเรียกชื่อเธอเบา ๆ  แล้วเปลี่ยนท่า  อุ้มเธอคนนั้น เข้าไปยังด้านในอย่างทุลักทุเล  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่มายลืมตาขึ้นมา ตาของเธอแสบราวกับไม่เคยพบเจอแสงไฟ  กว่าที่ตาจะปรับชินกับแสงไฟ ก็ทำเอาเธอต้องหยีตาเป็นเวลานาน

"ไง"  อันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นน้ำ และยาแก้ปวดส่งให้

"อืม"  มายรับยามาเงียบๆ

อันยื่นมือมาแตะหน้าผากที่ยังคงร้อนผ่าว  "ไข้ขึ้นแล้วล่ะเรานะ"   มายส่งแก้วน้ำเปล่า ๆ คืนเจ้าของห้อง

"ขอบใจนะ  มายว่าจะมาเซอร์ไพร์อันซะหน่อย  แต่กลับทำให้ลำบากจนได้ ขอโทษนะ"

"แค่นี้ก็เซอร์ไพรส์มากแล้วละ"  อันยิ้ม 

มายจ้องหน้าอันไม่กระพริบ 

"ทำไม"  อันใข้นิ้วชี้จิ้มหน้าผาก มายเบา ๆ

" 3  ปีมานี้  อันเปลี่ยนไปเยอะนะ"  เจ้าหล่อนยิ้ม  ส่งสายตาชุกซนมองอันตั้งแต่หัวจรดเท้า 

"สูงขึ้น  ผิวใส  แล้วก็เท่มากเลย" 

"จ๊ะ ๆ ดีใจตายละ เธอชมนะ"  เธอเองก็เหมือนกัน  ตากลมใส รูปหน้าสมส่วน  ตัวเล็ก ๆ น่าทนุถนอม  อันคิด  ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย 

"อ๊ะ"  อยู่ ๆ มายร้องขึ้นมาทำเอาอันสะดุ้ง

"อะไร" 

"เสื้อผ้ามายละ  อย่าบอกนะว่า-----"

อันหน้าแดง  เธอรีบหันหลังกลับทำท่าว่าจะไปเก็บแก้วน้ำในมือ

"เสื้อผ้าเธอเปียก  อันก็เลยเปลี่ยนให้  ขืนปล่อยทิ้งไว้  มายก็กลายเป็นศพในห้องอันนะสิ"  หลังจากปรับอารมณ์ได้อันก็หันหลับมา  "อย่างนั้นอันลำบากแย่" 

"อือหือ" มายพยักหน้า 

"แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนที่อันเปลี่ยนให้ อันปิดไฟหมดเลย"  นี่เรื่องจริงนะเนี่ย  ใครจะไปทนดูไว้  ฉันก็หื่นเป็นนะเว้ย 

"ไม่เห็นเป็นไรเลย  ถ้าอันอยากดูละก็ "  มายทำท่าจะเลิกเสื้อตัวโคร่งที่เธอใส่ขึ้น  อันสะดุ้ง

"ไม่นะ"  อันตวาดลั่น  หน้าแดงไปหมด 

"พอที"  อันทรุดฮวบลงกับพื้น   ไม่เคลื่อนไหว 

มายหน้าเสีย  ผุดลุกจากที่นอน  ลงไปนั่งเคียงข้างอัน 

"ขอโทษนะ"  มายเสียงเครือ   "มายแค่คิดจะแหย่อันเล่น  มายไม่คิดว่า"

"อันยังเหมือนเดิม"   อันเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า 

"ขอโทษนะ"  มายหลบตา  ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย

มายลุกขึ้นยืน  วิ่งไปที่ประตูห้อง  อันรีบวิ่งตามไป ดึงแขนเธอไว้ 

"เธอจะไปไหน" 

มายไม่ตอบ  ทั้งคู่ได้แต่นิ่งเงียบ 

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของมาย 

"พอที"  อันรวบร่างมายเข้ามากอด

"ที่พักใจของมายอยู่ที่ไหนกันนะ"  มายพูดพยายามทำให้เสียงให้ร่าเริง   แต่กลับสั่นเครือ

"อยู่ตรงนี้ไง"  อันตอบด้วยน้ำเสียงที่แย่พอ ๆ กัน 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ที่พักใจของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ"  เสียงสดใสของมายดังแทรกขึ้นมาในโรงเรียนยามเช้าที่แช่งแช่ไปด้วยเสียงนักเรียนที่เริ่มเข้ามาภายในโรงเรียน  อันที่เดินอยู่ด้านหน้า  หันหลังมาทันที่ที่ได้ยินเสียง พร้อมกับอ้าแขนกว้าง รอรับร่างบาง ๆ 

"อยู่นี่ไง"  อันยิ้มกว้าง  ก่อนโดยมายโถมทับเข้ามาในอ้อมกอดเต็มแรง จนเธอเซเล็กน้อย 

"อ้วนขึ้นใช่ไหมเนี่ย" 

"อันแรงตกเองรึเปล่า"

เพื่อน ๆ ที่เดิมตามมาด้านหลัง  เริ่มเลียนแบบมายบ้าง  "ที่พักใจของฉันอยู่ไหนน้า"  กิกและจา เพื่อนในกลุ่มของทั้งคู่ เดินอาด ๆ เข้ามาหา  กิกที่แบกนำหนักเกือบ65 กิโลกรัม ยิ้มโหด ๆ ให้กับอัน 

"เฮ้"  อันใช้ขาเขี่ยไล่ 

กิกย่างสามขุมเข้ามาหา  กางแขนออก  เรียกได้ว่าพร้อมพุ่งชน 

อันเริ่มหน้าซีด  ผลักมายเบา ๆ ไปหาจา  แล้ววิ่งหนีกิกจ้าละหวั่น 

"ไม่เอ----------------------"  อันวิ่ง สี่คูณร้อยโดยมีกิกวิ่งตามไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนรอบข้าง ที่ชินกับการเล่นแผลง ๆ ของกลุ่มนี้         

"ทำไมแกวิ่งเร็วจังวะ"  อันหันมาบ่นเมื่อเห็นกิกตามมาติด ๆ   ก่อนที่จะโดนร่างอวบระยะสุดท้ายของกิกโถมทับเข้าเต็มรัก  คราวนี้ อันลงหงายผึงจริงๆ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------      มายหลับไปบนแขนของอัน  อันเหลือบมองนาฬิกาซึ่งบอก ว่า  เกือบ ตีสองแล้วเฟ้ย   แต่ตาเธอก็ยังค้างอยู่  อันเพลินกับการมองหน้ามายตอนหลับ   เธอสังเกตุเห็นว่าขนตาของมายเปียกชื้น

            คงมีปัญหาอะไรแหง๋ ๆ  อันได้แต่เดา  โดยคิดเองว่าเมื่อมายพร้อมคงบอกกับเธอเอง 

            ตอนที่อันกำลังมองหน้ามายตอนหลับอยู่เพลิน ๆ อยู่ ๆ ตาก็มายของลืมขึ้น

            "อะ"  อันตกใจเล็กน้อย 

มายที่ตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่ดูหยาดเยิ้มอย่างลอย ๆ  ผุดลุกขึ้นทับร่างของอัน

            ตอนแรก อันนึกว่ามายแหย่เล่น   แต่ก็รู้ว่าคิดผิดเมื่อ ปากของมาย บดทับกับปากของเธอ

            สติของอันขาดผึง   ผุดร่างรุกทับร่างบอบบางของมายทันที    ริมฝีปากของทั้งคู่จรดกัน เนิ่นนาน   มายโอบส่วนคอของอันไว้ อย่างเร่งเร้า    ความคิดของอันเตลิดไปไหน ต่อไหน  มือไม้ของเธอเริ่มเปะปะไปมา ตามร่างกายของหญิงสาวตรงหน้า    นิ้วเริ่มขยับอย่างว่องไว  ที่ปลายตะขอเสื้อชั้นใน

ฟ้าผ่าเปรี้ยง

อันสะดุ้งผละมือออกจากร่างของมาย   ฟ้าผ่าเลยเหรอวะ  อันคิด ใบหน้าแดงซ่าน  เหลือบตาไปมองหญิงอีกคนที่อยู่บนเตียง  

มายนอนนิ่งไม่ไว้ติง 

อันถอนหายใจ  หรือเราจะบ้าไปคนเดียว  นี่เราฝัน หรือมายละเมอวะเนื่ย  อันคิด    พลางเลื่อนผ้าให้ปิดหน้าอกของมาย    อันมองไปที่ใบหน้าขาวเนียน น่าสัมผัส  แล้วยิ้มออกมาได้

"ช่างเถอะ" 

คืนนั้น อันนอนโอบกอดร่างมายไว้เบา ๆ จนรุ่งเช้า 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

 อันภาวนา  พลางเลี้ยว แฟนธ่อม คันเก่งเข้าไปในซอยที่เธอพักอยู่